شهری که بادهایش حماسههای ستارخان و باقرخان را در گوشِ تاریخ زمزمه میکنند و سنگفرشِ کوچههایش، مقاومتِ مشروطهخواهان را نمایش میدهد. بازارش همچون تسبیحی از مرواریدِ تاریخ، یادگارِ شکوهِ صفوی است و شمسِ تبریزی در هوایش هنوز نفسهای عرفانی میپراکند. این سرفرازِ دیرین که هر سنگِ آن قصهای از عشق به ایران را در سینه دارد، از خونِ آزادیخواهان تا اشکهای شاعرِ حیدر بابا. تبریز با هدیهی خونِ خود در خاکِ ایران ریشه دوانده، شهری که هم چکادِ هنر است، هم دژِ استوارِ غیرتِ ایرانی.